Σελίδες

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Περί ανέμων, δασών και υδάτων.

Καθόμουν κι έβλεπα τη διαδήλωση που έγινε πριν λίγες μέρες για την Πάρνηθα. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε αρκετά ως κίνηση, κι αυτό διότι ενείχε μια αγνότητα και μια ειλικρίνεια που λείπει τις περισσότερες φορές από τις διαδηλώσεις. Θέλω να πω, τις περισσότερες φορές το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε, είναι το "για ποιο κόμμα έχεις έρθει. Α, από 'κει πήγαινε" (κοιτώντας σε με μισό μάτι). Τέλος πάντων, δεν είναι'κει το ζήτημα...
Καθώς έβλεπα, λοιπόν, τα τεκτενόμενα, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε αυθόρμητα απ'το μυαλό ήταν το εξής: "φέτος πρέπει να κάηκε για πρώτη φορά δάσος σε αυτόν τον τόπο", διότι διαδηλώσεις και πορείες για τα καμμένα δάση δεν είναι και κάτι σύνηθες (βέβαια αν οι... αμερικάνοι έκαιγαν από ένα δάσος μας κάθε χρόνο θα είχαμε διαδηλώσεις κάθε τρίτη μέρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν ήταν κακοπροέραιτη σκέψη, βασικά, ούτε έχω διαθέσεις για κοροϊδία σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως κάτι δεν μου καθόταν καλά. Κι εξακολουθεί να μην μου κάθεται. Τα τελευταία 25 χρόνια οι δασικές εκτάσεις της χώρας ολόκληρης έχουν συρρικνωθεί απίστευτα. Στο λεκανοπέδιο δε, πλέον δέντρο δεν θα βλέπουμε ούτε στις ζωγραφιές μαθητών α' Δημοτικού οσονούπω. Και όμως, η τεράστια αυτή διαδήλωση έγινε τώρα που αφανίστηκε και το τρίτο βουνό του λεκανοπεδίου. Ε, συγγνώμη, αλλά όντως κάτι δεν μου πάει καλά...
Να θέσω μια ολίγον τι, εριστική ερώτηση; Πόσοι από τους διαδηλωτές είναι εθελοντές δασοφύλακες ή δασοπυροσβέστες, ή έστω έχουν κάνει ποτέ κάτι για τη φύση; Χμ, μπορεί και κανείς, ε; Δεν είναι κακό αυτό για να 'μαι ειλικρινής, διότι για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Το πρόβλημα είναι στην εν γένει νοοτροπία μας ως λαός. Έπρεπε να καεί και η Πάρνηθα για να γίνουν αυτά δηλαδή; Τι θυμηθήκαμε ξαφνικά εν έτει 2007; Ότι ξεμένουμε από δάση; Καλά κρασιά τον Αϋγουστο (έρχεται όπου να'ναι)...
Μάλλον εξοργισμένοι είμαστε άπαντες. Εξοργισμένοι που ποτέ δεν έκαναν κάτι 'οι άλλοι', διότι πάντοτε μόνο από τους άλλους τα περιμένουμε όλα. Ο εαυτούλης μας είναι μόνο δι'εσχάτων περιπτώσεων και μόνο για περίπτωση που έχει φτάσει ο κόμπος στο δικό μας χτένι (ακόμη κι αν έχει φτάσει στο χτένι του γείτονα, η αδιαφορία είναι πραγματικά ασυλλήπτων διαστάσεων).
Ποτέ δεν είναι αργά, λένε. Εκτός από τώρα, που είναι. Τι θα βγεί, θα δείξει... Λογικά όλο και κάτι θα κάνουν 'οι άλλοι'.

Δεν υπάρχουν σχόλια: