Σελίδες

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Άντε, καιρός ήταν...

Επανερχόμεθα στην βαρετή καθημερινότητα βλέπω... Πολύ ωραία, πολύ ωραια...
Επί παραδείγματι, δε βλέπω να... στεναχωριέται κανείς απ'αυτούς που παρακολουθούσαν με αποτροπιασμό τα γεγονότα των προηγουμένων (αρκετών) ημερών χαλώντας τον κόσμο. Πχ, για να βλέπω "παράθυρα" με ό,τι άσχετο (ή ηλίθιο) κυκλοφορεί, ή πρωτοσέλιδα για το τι θα γίνει τελικά με τη Φώφη κλπ, πάει να πει πως τα δάση αναδασώθηκαν (έγιναν και οι σχετικές διαδηλώσεις άλλωστε, αυτό έλειπε να μην είχαν αναδασωθεί), πως όσοι έχασαν τους δικούς τους νοιώθουν καλά πλέον, πως όσοι έχασαν τις περιουσίες τους πλέον αποκαταστάθηκαν κλπ.

Και πως να μην είναι έτσι; Δεν μπορεί να κάνουμε λάθος. Οι γαύροι ας πούμε πλακώνονται με τους βάζελους για το ποιος έπαιξε χειρότερα στο ντέρμπυ, οι εκλογομάχοι για το ποιος θα φανεί λιγότερο αναξιόπιστος και γενικά το μακρύ και το κοντό του καθενός έχει επανέλθει δριμύτερο...
Μέχρι και που διάβασα πως ο yorgos σκέφτεται σοβαρά να ιδρύσει τη Νέα Ολυμπία άπαξ και βγει πρώτος. Μάλλον επηρεασμένος από τη Νέα Ορλεάνη, τη Νέα Μάκρη, τον Νέο Κόσμο, τον Νεάτερνταλ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Δυστυχώς η οργή του Δία δεν έχει πέσει ακόμη στο κεφάλι του υπό μορφήν κεραυνού για τις μπαρούφες που πετάει, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι (υπομονή όμως: 12 μερούλες έμειναν και μετά ησυχάζουμε).
Επίσης, μετά τις δυναμικότατες διαδηλώσεις οργής παρατηρώ μια αύξηση (δ)εθελοντισμού στις τάξεις των δασοπυροσβεστών (από 1547 έγιναν 1548), πάμε καλά λοιπόν.
Και πως να μην πηγαίνουμε; Αφού με τις οργισμένες εκδηλώσεις μας και τον αποτροπιασμό μας (sic ξανά) έχουμε κάνει τα μούτρα κρέας σε όλους τους φταίχτες (λίαν συμπτωματικώς είναι "οι άλλοι" πάντοτε και ως συνήθως).

Πως είπατε; Υπάρχουν ακόμη φωτιές; Υπάρχουν ακόμη κατεστραμένα χωριά και άνθρωποι σε απόγνωση; Παπάρια (μετά συγχωρήσεως), εγώ άλλα βλέπω να προωθούνται.
Εξάλλου ποιο θαύμα κράτησε πάνω από τρεις μέρες στην Ελλάδα για να κρατήσει και αυτό; Πούλησε όσο πούλησε η τραγωδία και ο ανθρώπινος πόνος και επιστρέψαμε στα καθιερωμένα μας επίπεδα.

Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά αν υπήρχε μόνο ένα, άσχετο μεν με τα όλα γεγονότα αλλά το μοναδικό ελπιδοφόρο σημάδι, αυτές τις ημέρες και παρά ταύτα είτε θάφτηκε, είτε πέρασε στα τελείως ψιλά, ήταν αυτό:


Αλλά ποιος ν'ασχοληθεί με τέτοιες καφρίλες τη σήμερον ημέραν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: