Σελίδες

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Πρόκειται αναμφίβολα για το κοσμικό γεγονός της χρονιάς.

Ναι, μιλάω φυσικά για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Iron Maiden με τον τίτλο The Final Frontier, ο οποίος είναι αισίως ο 15ος στουντιακός και πρώτος τους μετά από 4 χρόνια, και ως γνωστόν επειδή για τους Maiden κόβω και τις φλέβες μου άμα λάχει δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο και δίχως την πρέπουσα βαρύτητα ένα τόσο σημαντικό γεγονός.



Κατ' αρχήν επιβάλεται να κάνω μια μίνι εισαγωγή: ως γνωστόν, ο χρόνος είναι αμείλικτος εις βάρος όλων, οπότε οι Maiden δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Το θέμα είναι ότι οι Maiden έχουν βρει τον σωστό τρόπο να ανταπεξέλθουν της φυσικής φθοράς. Διατηρώντας το χαμηλό προφίλ που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε έχουν προτιμήσει εδώ και μια δεκαετία (και βάλε) να βγάζουν νέο δίσκο όταν είναι πραγματικά έτοιμοι, όταν πιστεύουν ότι θα βγει κάτι καλό (όπως κι αν ορίζουμε την γενική έννοια "καλό"). Δεν το γύρισαν ούτε σε αποκαλύψεις ότι "είναι γκέη", ούτε έβγαλαν στη φόρα τις τουρνέ τους σε ψυχολόγους, ούτε άρχισαν τις κλάψες δεξιά κι αριστερά για το οποιοδήποτε θέμα, όπως τέλος πάντων έχουν επιλέξει πολλά παλαιάς κοπής συγκροτήματα προκειμένου να παραμείνουν στην επικαιρότητα. Οι Maiden επέλεξαν -ως προείπα- να βγάζουν κάτι όταν είναι πραγματικά έτοιμοι και στο ενδιάμεσο να διαχειρίζονται την τεράστια ιστορία τους -όπου για να απαντήσω στους επικριτές τους επί τούτου, ας είχαν και τα υπόλοιπα συγκροτήματα αντίστοιχο παρελθόν να έπρατταν το ίδιο. Ως έχουμε ξαναπεί όμως, στο μέταλ είναι οι Maiden και οι άλλοι. Όλα αυτά σημαίνουν πως όταν οι Maiden βγάζουν κάτι, οφείλεις να το ακούσεις πάρα πολύ προσεκτικά, διότι εδώ και πολλά χρόνια πειραματίζονται ανηλεώς και βγάζουν την εν γένει ωριμότητά τους και στην μουσική.

Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα το El Dorado που ήταν και το πρώτο single του δίσκου δεν ενθουσιάστηκα καθόλου. Από τότε όμως τηρούσα τις επιφυλάξεις μου για έναν λόγο που θα αναφέρω λίγο αργότερα. Λίγο καιρό μετά με ειδοποίησαν ότι είχαν βγάλει και δεύτερο τραγούδι, το ομώνυμο. Εννοείται ότι έσπευσα αλλά και πάλι απογοητεύθηκα. Όχι ότι είναι άσχημα τραγούδια αμφότερα -πιθανώς μάλιστα αν τα έβγαζε ένα νέο γκρουπάκι να γίνονταν και χιτάκια- δεν ήταν αυτά όμως που προσωπικά θα περίμενα από τους Maiden. Όπως και να'χει, συνέχισα να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τον ίδιον λόγο. Ποιος ήταν αυτός; Ότι οι Maiden αρχής γενομένης από το No Prayer for the Dying κι έπειτα συνηθίζουν να βγάζουν για single τις... χειρότερες στιγμές των δίσκων τους με ελάχιστες εξαιρέσεις. Γιατί το κάνουν αυτό; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα, αν και η "αιτιολόγηση" που επιχειρείται από διαφόρους (ιδίως στο διαδίκτυο) ότι ντε και καλά τα υπόλοιπα τραγούδια τους έχουν τεράστιες διάρκειες δεν έχει ιδιαίτερη βάση στην πραγματικότητα, μιας και πάντοτε είχαν μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια. Κάποια, ναι, είναι μεγάλα, κάποια άλλα όχι όμως. Οπότε προφανώς έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο που ειλικρινώς αδυνατώ να εξηγήσω. Μια λογικοφανής αιτιολογία θα μπορούσε να είναι ότι επιλέγουν τα "πιο εμπορικά" από τα τραγούδια τους, κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο να ισχύει διότι απλούστατα οι Maiden έχουν αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν τους νοιάζει να δημιουργήσουν νέο εμπορικό κύμα: ήδη έχουν αναρίθμητους φανατικούς οπαδούς, ήδη έχουν ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κοινά παγκοσμίως, ήδη έχουν τρελά φράγκα. Και το γεγονός ότι εδώ και αμέτρητα χρόνια ό,τι βγάζουν κυκλοφορεί ιδίως σε συλλεκτικές εκδόσεις δείχνει ότι απευθύνονται κυρίως στο "αποκλειστικό" τους κοινό και από 'κει κι έπειτα όποιος γουστάρει ακολουθεί. Οπότε ακόμη κι αυτή η λογικοφανής αιτιολόγηση δεν δείχνει να έχει βάση...

Στο διά ταύτα τώρα: ο δίσκος είναι εκπληκτικός. Το πρόβλημα είναι ότι είναι... πολλά βαρύς για τα πρώτα ακούσματα. Είναι προφανές ότι "κάτι" έχουν επιχειρήσει να κάνουν. Δεν είναι πειραματικός στο επίπεδο του αριστουργηματικού Dance of Death, αλλά σε κάποιο τελείως διαφορετικό στυλ που δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω για την ώρα (διότι εν αντιθέσει με πολλούς... ειδήμονες -τους "γνωστούς"- περί μουσικής αναγνωρίζω ότι έχω κενά πολλά για να κρίνω τέτοιο επίπεδο). Υπάρχουν εναλλαγές στους ρυθμούς και τα θέματα που οι Maiden δεν μας είχαν συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, αν και στο Matter of Life and Death η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοια "δείγματα" έσκασαν έντονα μύτη. Για να ακριβολογούμε, ο δίσκος μου μοιάζει τόσο "πειραματικός" που δεν είναι δυνατόν να τεθεί σε σύγκριση ούτε καν με τον αμέσως προηγούμενο, πόσο δε μάλλον με τους υπολοίπους. Ήδη τον έχω ακούσει αρκετές φορές. Κάθε φορά παρατηρώ κάτι νέο. Νέο, όχι μόνο στον δίσκο αλλά ενίοτε και στην γενικότερη ταυτότητά τους, δείγμα ότι αξιοποιούν το πέρασμα του χρόνου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δίχως να μένουν στάσιμοι. Μπορώ δε να πω πως κάθε φορά που τον ακούω μου αρέσει όλο και περισσότερο. Βέβαια από την πλευρά μου έχω την επίγνωση ότι δεν πρόκειται να ξαναβγάλουν ένα δίσκο που να παραπέμπει στα παλιά (80s), σφάλμα στο οποίο πέφτει πάρα πολύς κόσμος, οπότε έχω τη δυνατότητα να ακούω τις νέες δουλειές τους δίχως "αγκυλώσεις".

Ως προς το πως θα υποδεχθεί ο κόσμος το νέο δίσκο, δε νομίζω να υπάρξει κάποια έκπληξη: οι περισσότεροι με θάψιμο κατά τα γνωστά τους (ανύπαρκτα) στάνταρ, μιας και ελάχιστοι είναι αυτοί που θα κάτσουν πραγματικά ν'ακούσουν τον δίσκο και εν συνεχεία να τον κρίνουν ως πρέπει (και τότε ας τον θάψουν εάν όντως εκεί καταλήξουν). Ήδη έχω "συλλέξει" διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις στο ίντερνετ από τους γνωστούς ειδήμονες: ο ένας λέει ότι οι Maiden βγάζουν πλέον μεγάλα τραγούδια, λες και δεν έβγαζαν αντίστοιχες διάρκειες σε όλη την ιστορία τους. Ο άλλος λέει ότι ο Dickinson ακούγεται κουρασμένος, υποννοώντας εν αγνοία του ότι θα προτιμούσε μια φωνή κάργα πειραγμένη από τα μηχανήματα προκειμένου ν'ακούγεται "σούπερ ουάου", ενώ στην πραγματικότητα ο Dickinson που σε κάποια σημεία είναι όντως πεσμένος, σε κάποια άλλα νομίζεις ότι είναι στα πρόθυρα καρδιακού επεισοδίου έτσι όπως γκαρίζει, αποδεικνύωντας πολλά. Ο παράλλος λέει ότι ο νέος δίσκος δεν του λέει τίποτε, αλλά ίσως να τον κατεβάσει στο μέλλον (η απορία μου, τότε πως διάολο τον άκουσε, θα παραμείνει άλυτη). Γενικά δηλαδή, αν εξαιρέσουμε τους πραγματικούς οπαδούς τους (οι οποίοι είμαστε αυτοί που θα ρίξουμε και τα περισσότερα χωσίματα όταν απαιτηθεί), οι υπόλοιποι τους αντιμετωπίζουν όπως κάθε φορά: έβγαλαν κάτι οι Maiden; Θάφτε τους πάσει θυσία.... Βέβαια εμάς στα παπάρια μας μεγαλοπρεπώς, απλά έχει ενδιαφέρον να σημειώσω (για μιαν ακόμη φορά) έστω και για στατιστικούς λόγους ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ στα μυαλά του κόσμου...

Εν κατακλείδι, το τελικό πρόσημο είναι θετικότατο, παρά την... φιλότιμη προσπάθεια των ιδίων να θάψουν και αυτόν τον δίσκο όπως και τους προηγούμενους... :)
Αν εξαιρέσουμε τα δύο τραγούδια που προανέφερα και που πραγματικά εξακολουθούν να μην με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα, όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται σε πραγματικά υψηλότατο επίπεδο και σου τραβάνε την προσοχή και το ενδιαφέρον ασταμάτητα.
Ο νέος δίσκος μου αρέσει ήδη αρκετά και εκτιμώ ότι με τον καιρό θα παγιωθεί και αυτός στην συνείδησή μου. Πρόκειται πραγματικά για πολύ ψαγμένη και προσεγμένη δουλειά που θέλει μεγάλη προσοχή. Τώρα τι είναι αυτό το "κάτι" που προσπαθούν συνθετικά (και όχι μόνο) να μας πουν εδώ, ευελπιστώ σύντομα να το πιάσω. Εδώ έπιασα το Dance of Death που δε νομίζω να είναι πιο κάτω, δεν θα πιάσω το Final Frontier; Απλά "δουλειά" θέλει...

Οι Άρχοντες του Σύμπαντος είναι εδώ.
(όσοι κρατάνε την αναπνοή τους για εκδίκηση, προτείνουμε την κλασική σοδίτσα για καλύτερη χώνεψη όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις)
UP THE IRONS

5 σχόλια:

nihilio είπε...

"Ότι οι Maiden αρχής γενομένης από το No Prayer for the Dying κι έπειτα συνηθίζουν να βγάζουν για single τις... χειρότερες στιγμές των δίσκων τους με ελάχιστες εξαιρέσεις"

Τεράστια αλήθεια. Be quick or be dead, Fear of the dark (live), Angel and the Gambler και Wicker man/out of the silent planet είναι μάλλον εξαιρέσεις, αλλά κάτι "Wildest Dreams" και "Bring your daughter" είναι για πολλές φάπες, ιδίως το πρώτο που είναι το μοναδικό αδύναμο κομμάτι σε μια τρελή δισκάρα

Το A matter of life and death δε μου άρεσε πάντως, ούτε τα 2 κομμάτια που έχω ακούσει από τον καινούριο δίσκο.
Αλλά μάλλον θα του δώσω μια ευκαιρία του καινούριου

george είπε...

To πηρα την Παρασκευή αλλα δεν τον εχω ακουσει ακομα. Επιφυλασσομαι εντος τις εβδομαδος να εκφερω μαι πρωτη γνωμη...

Panos Konstantinidis είπε...

Δεν τον άκουσα ακόμα, θα τον αγοράσω όμως με κλειστά μάτια (και δη σε βινύλιο) διότι ξέρω ότι θα γαμάει (στην κυριολεξία). Πολύ ωραία κριτική Άδη, έκανες όμως ένα μικρό ασυγχώρητο λαθάκι

> στο μέταλ είναι οι Maiden και οι άλλοι

όπου μάλλον ήθελες να πεις "στο μέταλ είναι οι Sabbath και οι άλλοι" :D

Hades είπε...

@nihilio
Το Matter ήταν πολύ καλό κι αυτό. Αν και περί ορέξεως ουδείς λόγος, ίσως να μην το έχεις ακούσει καλά. Δεν είναι εύκολος δίσκος ούτε αυτός.

@george
Αναμένω.

@Πάνο
Μμμμμ.... φυσικά και δεν επρόκειτο για λάθος... :):):)
Ντάξει, πολλά μπορούν να ειπωθούν επί τούτου. Κατ' εμέ -και δεν το έκρυψα ποτέ- οι Sabbath αν και σαφέστατα πρωτοπόροι σε κάποια θέματα, παραμένουν ένα σχετικά καλό συγκρότημα -μην πω πιο κάτω δηλαδή. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση όχι μόνο με Maiden αλλά και με πολλές άλλες μπάντες. Χώρια ότι θεωρώ πως η προσφορά των Maiden στο μέταλ είναι απείρως μεγαλύτερη. Κοσμοθεωρίες είναι όλα αυτά βέβαια κι ο καθείς έχει προφανώς τη δική του. :)
Το τσίμπησα κι εγώ σε βινύλιο. Παρεμπιπτόντως, η υποτιθέμενη ελληνική έκδοση είναι τρελή απάτη.

Unknown είπε...

Η "πιο για την πάρτη τους" δισκάρα των αρχηγών ...γράψε επιτέλους και για το The book of sοuls όταν βρεις όρεξη