Πρώτοι βγήκαν οι Wrathblade, ένα εξαιρετικό ελληνικό συγκρότημα που όσο περνάει ο καιρός τόσο καλύτεροι γίνονται. Έπαιξαν αρκετά τραγούδια, παλιότερα και νεότερα (όπως από τον επικείμενο (;;;) δίσκο τους ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι έως το 2015 θα έχει κυκλοφορήσει) και γενικά ως προθέρμανση ήταν μια χαρά. Τι μια χαρά δηλαδή, παραπάνω από μια χαρά. Πάρα πολύ καλή εμφάνιση, πάρα πολύ καλός ήχος, πάρα πολύ καλή παρουσία. Είναι σημαντικό να βοηθάει η σκηνή, να μπορεί να κινηθεί η μπάντα ή έστω να μην είναι ο ένας πάνω στον άλλον ρε παιδάκι μου. Οπότε ο όλος συνδυασμός άφησε πολύ θετικό πρόσημο.
Δεύτεροι βγήκαν οι (θεοί) Convixion , με τον Νικόλα ο οποίος ειλικρινά μου τη δίνει στα νεύρα που μπορεί να παίζει τις... κάλτσες του και ταυτόχρονα να χτυπιέται με τόση εξοργιστική άνεση, και τέλος πάντων εγένετο ολίγον τι της πόρνης. Τα έσπασαν, λίαν
επιεικώς και νομίζω ότι ήταν αν όχι η καλύτερη, σίγουρα από τις καλύτερες εμφανίσεις που τους έχω δει. Είχαμε και την διασκευή έκπληξη στο I'm Alive των Cirith Ungol (γενικά η μπάντα κάνει εκπληκτικές διασκευές, από παλιά κιόλας) ως επίσης και το (κλασικό) Violence and Force στο τέλος, αλλά μεγάλη σημασία είχε και η απόδοση των δικών τους τραγουδιών που ήταν εκπληκτική, όπως και γενικότερα η σκηνική τους παρουσία. Θέλω να πιστεύω ότι η αντίστροφη μέτρηση για κάτι καλό εκτός συνόρων έχει ξεκινήσει για δαύτους. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ίσως ό,τι καλύτερο διαθέτουμε αυτήν την στιγμή ως ελληνική σκηνή και αυτό από πολλές απόψεις, μιας και η άνοδος της μπάντας αποδεικνύεται διαρκής και ασταμάτητη, σε όλους τους τομείς. Τα έσπασαν, τα έσπασαν, τα έσπασαν... \m/(ευτυχώς τη γλύτωσε και αυτή τη φορά ο ντράμερ από το καρδιακό επεισόδιο)
Και σιγά, σιγά πλησιάζει η ώρα για τους Enforcer.... το κλου της βραδιάς, τους οποίους παρόλο που είχαμε ξαναδεί μόλις προ 9 μηνών, διαπίστωσα ότι γενικώς είχαμε μια ανυπομονησία να ξαναδούμε. Και πως να μην την έχουμε; Τα πιτσιρίκια τα σπάνε ανηλεώς. Το τι ξύλο έπεσε
από κάτω δεν περιγράφεται. Εξαιρετικό το play list που επέλεξαν, το οποίο συμπεριελάμβανε σχεδόν... όλα τα τραγούδια τους! Είπαμε, σχεδόν! :)Ακόμη, δηλαδή, κι αν είχες την "φοβία" ότι κάτι δεν θα έπαιζαν, σου έφευγε το "άγχος" σχεδόν αμέσως. Μιλάμε ότι δεν προλάβαινες να πάρεις ανάσα, κατά ριπάς διαδεχόταν το ένα τραγούδι το άλλο. Η εμφάνιση δε, ήταν εξαιρετική, μιας και πέραν των γνωστών τους στάνταρ πάρα πολύ γρήγορα άρχισαν να πωρώνονται "πέραν του επιτρεπομένου" και να χώνουν και να χώνουν και να χώνουν... Γενικά, όταν υπάρχει η σωστή χημεία ανάμεσα στην μπάντα και τον κόσμο, τα αποτελέσματα είναι συνήθως αριστουργηματικά.
Και κάτι ακόμα: αρχικά μου φάνηκε (και όντως έτσι ήταν) ότι η φωνή ήταν λίγο χαμηλά. Στην συνέχεια της συναυλίας συνειδητοποίησα ότι η ένταση ήταν η σωστή. Το παλικάρι έχει τέτοια φωνάρα που αν ήταν πιο δυνατά θα είχαμε φύγει... δίχως τύμπανα από 'κεί μέσα. Η επιλογή του ηχολήπτη ήταν όντως η σωστή.
Όσον αφορά τον κόσμο, νομίζω ότι παρουσίασε ικανοποιητική προέλευση (ιδίως αν σκεφτούμε και την όλη συγκυρία), πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και για τον λόγο που προανέφερα ήδη: τους είχαμε δει πρόσφατα. Όμως ήταν προφανές ότι πολύς κόσμος ήταν αυτός που είτε δεν είχε έρθει στο UTH αλλά είχε ακούσει γι'αυτούς, είτε τους είδε κι επειδή έπαθε την πλάκα του ήθελε να τους δει και ως headliners. Πιστεύω ότι αν συνεχίσουν έτσι, θα αφήσουν εποχή. Τέτοια πώρωση σε τέτοια επίπεδα δεν θυμάμαι να'χω βιώσει πολλές φορές...
Μπράβο ρε Γρηγόρη... Για μια ακόμη φορά μας έβγαλες ασπροπρόσωπους... Με το καλό και τους In Solitude ξανά... :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου